Leuk spul

Een vaccinatieprocesbeschouwing

Leuk spul 

We zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje, in dit geval een dubieus ogend aanbouwsel van het Dolfinarium. Oud, stoffig, te warm of te koud, lawaaiig ook. Kroonluchters en pluche gordijnen, die zich voordoen als theaterwaardig, moeten het verval verhullen. Hier zetten wij met elkaar de schouders eronder. Vaccineren dus!

Een eindeloze rij burgers komt voorbij. Opgeluchte, vrolijke mensen, maar ook twijfelaars, angsthazen en dwarsliggers. Een begripvolle benadering doet het meestal goed. Het valt ook allemaal niet mee, toch?

Het hele vaccinatieproces is een levend ganzenbord. Men moet elke stap gehoorzaam doorlopen, aangemoedigd door een rits medewerkers. ‘Geen klachten? Mondkapje op graag. ID mee, alles ingevuld, netjes op volgorde? Alleen maar nee’s aangekruist? Ja? Nee? Dan hup, naar de medische dienst voor een stempeltje. Oh, en die kauwgum, die moet er echt uit.

Volg de oranje stippen. Papieren, geboortedatum, hoezo ligt dat ID niet bovenop? Vaccinatiebewijs, geboortedatum, is die jas nog steeds niet uit? Nee, de stoel met de leuningen, die gammele kruk is voor mij. Linkerarm graag, vooruit, rechts mag ook. Zo, het spul zit erin. Kwartiertje wachten, hoeft niet hoor, maar doe maar wel, búiten onderuitgaan is best vervelend.

Gele boekje? Tuurlijk, bij de uitgang. De uitgang is daar, nee dáár, bij het bordje Uitgang. Goed zo, fijne dag!’ Iedereen start braaf het rondje en eindigt idem dito, met de prik als hoofdprijs. Hulde aan onze burgers!

Een speciaal plekje heeft voor mij de twaalfjarige, of net ietsje ouder. De prepuber dus, die ik hier voor de leesbaarheid hij noem, maar hij kan ook een zij zijn. Deze prepuber komt met zijn vader of moeder, maar is stoer met een uitstraling van ‘ik was net zo lief alleen gekomen’ of komt met een overbezorgde ouder, waardoor hij zich gedraagt als een vierjarige. In beide categorieën - en alles ertussenin - wordt wel eens flauwgevallen, je kunt erop wachten.

En dan is er een enkele held die alleen komt. ‘Mijn moeder? Nee, die is thuis, ik kan het zelf wel, hoor!’ Prik erin, verblikt of verbloost niet en valt evenmin flauw. Komt nog even langs met zijn gele boekje, vindt direct de uitgang en zwaait vrolijk naar ons allen ten afscheid. Leuk spul!